Best wel een statement. En ik zal er niet altijd vrienden mee maken (hoeft ook niet). Toch maak ik ‘m. Want ik geloof namelijk niet in het managen van tijd. Tijd laat zich niet managen. We hebben er geen controle over. We hebben er zelfs geen invloed op. Tijd gaat voor iedereen even snel. Er zal altijd 24 uur in een dag zitten en 60 minuten in een uur. Dat zal niet veranderen.

Heel lang is mijn overtuiging geweest dat zelfzorg egoïstisch is. Dat alleen maar aan jezelf denken, not done is. Te individualistisch. Te self-centered. En dat hoorde niet. 

Niets is zo veranderlijk als het weer. Of toch wel…? De afgelopen maanden is er namelijk wel iets geweest wat nog veranderlijker was dan het weer. Of beter gezegd “iemand”. Ik, Michelle, ben erg veranderlijk geweest als het gaat om de focus binnen mijn onderneming. Van de hak op de tak. Van een stap vooruit naar twee stappen achteruit. Van links naar helemaal rechts. Van abc in een sprong naar xyz. En alles ertussenin.

Je immuunsysteem is een mooi en magisch systeem. Het beschermt je tegen ziekten en infecties. Maar... het is ook een heel complex systeem dat door je hele lichaam zit; onder je huid, je darmen, je luchtwegen, je bloed en je lymfestelsel. We kunnen het immuunsysteem in drie onderdelen verdelen:

We maken maar liefst zo'n 35.000 beslissingen op een dag. That's a whole lot of decision making  😱 Gelukkig nemen we daarvan slechts 0,26% bewust, want anders zou er bijna niets meer uit onze handen komen.

Soms fantaseer dat ik zo ziek word en in het ziekenhuis kom te liggen. Niet met een hele ernstige ziekte of zo. Nee, maar net ziek genoeg oom een dag en een nacht in het ziekenhuis te moeten blijven. En dan gaat het in deze fantasie niet om het ziek zijn, maar om dat ik dan even helemaal niets moet. En dat er voor mij gezorgd wordt. 

Het is niet alleen...

Ik was altijd degene die zei: "Eerst voor jezelf zorgen, dan pas kun je er voor een ander zijn". En je zou denken dat ik mijn eigen advies opvolgde. Maar niets is minder waar 🙁. Ik was de slechtste van iedereen in het opvolgen van mijn advies.

Ik steek een dikke vinger op naar de ratrace waar we in zitten. Tegen alle “moetjes”, deadlines en meetings. Tegen verplichtingen waar ik helemaal geen zin in heb.Ik heb er schijt aan om aan het zogenaamde “perfecte plaatje” te voldoen, dat in deze maatschappij als normaal wordt gezien.Ik vertik het om nog langer mee te doen aan wat “sociaal wenselijk” is.Nee, f*ck de ratrace. Ik ga mijn eigen weg.Maakt mij dat een rebel, een rare, een vreemde eend, een weirdo…?Nou, prima!Want ik ben liever dat dan dat ik tegen mezelf in ga. Dat ik me anders voor doe dan ik ben. Dat ik mezelf verloochen. Dat ik van mezelf verwijderd raak en geen verbinding meer heb met mijn kern.

Het is een nacht in mei, iedereen in huis slaapt. Plots schrik ik wakker, volledig in paniek. Ik ga rechtop zitten. Naast me ligt mijn man in een diepe slaap. Ik zie hem in het halfduister, maar alles is wazig en vreemd. Ik zie de kamer alsof ik in een tunnel zit, in een twilight zone. Het lijkt alsof alles zich naar binnen keert, alsof enkel wat er binnenin mij gebeurt echt bestaat en al de rest niet meer. 

Ik ben Michelle van der Meer (1983) en ik geloof niet dat het de bedoeling is dat we maar moeten leren leven met mentaal en fysiek lijden. Ik geloof wel dat het bij het leven hoort, maar dat daarin levenslessen liggen om te kunnen groeien.

Ik ben Michelle van der Meer en in mijn praktijk Safe Haven for You help ik mensen die onverklaarbare klachten hebben. Dat doe ik met de methodieken uit de counseling, teken je gesprek en human design. Gecombineerd met mijn eigen ervaringen en een vleugje spiritualiteit.