Of toch niet…?!
Heel lang is mijn overtuiging geweest dat zelfzorg egoïstisch is. Dat alleen maar aan jezelf denken, not done is. Te individualistisch. Te self-centered. En dat hoorde niet.
Ook heb ik lang de overtuiging gehad dat het niet oké is om overdag even een dutje, een powernap te doen. Dat kon niet, daar was geen tijd voor.
Het idee om een hobby op te pakken kwam niet echt in mij op, want er waren nog zoveel andere dingen die moesten gebeuren. Dat moest eerst gedaan worden.
Deze overtuigingen riepen schuldgevoel en schaamte op mij op, zodra ik toch iets deed om voor mezelf te zorgen. Niet echt bevorderlijk dus.
Nee, deze overtuigingen droegen zelfs een flink deel bij aan de roofbouw die ik op mezelf pleegde. Tot mijn lichaam met hele duidelijke signalen aangaf dat het zo niet meer ging.
Het moest anders. En de afgelopen jaren ben ik dan ook hard bezig geweest om deze overtuigingen om te turnen naar overtuigingen die wel helpend zijn.
Want zelfzorg is absoluut niet egoïstisch. Het is juist de ultieme vorm van zelfliefde. Dat jij jezelf respecteert. Dat jij jezelf het waard vindt.
Denk maar aan de veiligheidsinstructies in het vliegtuig. Dan vertellen ze dat wanneer de zuurstofmaskers naar beneden komen, jij het masker eerst bij jezelf opzet en dan pas een ander helpt. Ook al reis je met je kind. Dat voelt misschien heel onnatuurlijk, maar is toch van levensbelang. Want zonder zuurstof kun jij niemand helpen. Dus ook niet je kind.
Dus zelfzorg is juist niet egoïstisch. Goed voor jezelf zorgen maakt juist dat je er voor een ander kunt zijn. Dat je er voor je kind, je partner, je ouders, je vrienden, je collega’s kunt zijn. Zelfzorg is dus een win-win voor iedereen.
Sterker nog, zelfzorg is de basis, het fundament waarop gebouwd kan worden. Het is het begin van alles. Dus de overtuiging dat “zelfzorg egoïstisch is” mag de prullenbak in.
