Soms fantaseer dat ik zo ziek word en in het ziekenhuis kom te liggen. Niet met een hele ernstige ziekte of zo. Nee, maar net ziek genoeg oom een dag en een nacht in het ziekenhuis te moeten blijven. En dan gaat het in deze fantasie niet om het ziek zijn, maar om dat ik dan even helemaal niets moet. En dat er voor mij gezorgd wordt.
Waar ik schaamteloos de hele dag tv kan kijken. Of een boek in een keer uitlezen. Waar ze ervoor zorgen dat ik drie maaltijden krijg en daar niets voor hoeft te doen. Waar ik op een knopje kan drukken en er iemand komt om te vragen waar ik behoefte aan heb. Waar iemand een paar keer per dag langskomt om te checken hoe het met mij gaat. Waar je zonder schuldgevoel bezoek kunt weigeren. De plek waar iedereen snapt dat je je mobiel volledig uit moet hebben. Dat ik verplicht ben om te rusten.
Het gevoel dat deze fantasie representeert is dat ik te veel ik voor anderen bezig ben en mezelf vergeet. En dat ik het gevoel heb dat er door anderen te weinig wordt omgekeken naar mijn behoeften. De behoefte die achter deze fantasie ligt is meer alleen-tijd, me-time. Even helemaal niets moeten en er wordt niet aan mij “getrokken”. En als het even kan wordt er voor me gezorgd, maar is diegene niet de hele tijd aanwezig.
Deze fantasie popt op wanneer ik weer eens uit balans dreig of al ben geraakt. Dan weet ik dat ik me alleen-tijd weer moet gaan pakken, maar de uitvoering daarvan gaat niet altijd even gemakkelijk. Terwijl ik heel goed besef dat als ik mezelf uitput daar niemand wat aan heeft; ik niet maar de mensen in mijn omgeving ook niet. Gelukkig herken ik het steeds beter wanneer ik uit balans dreig te raken, zodat ik tijdig kan bijsturen. De uitvoering, daar zit zeker nog ruimte tot verbetering. Maar in vergelijking met drie jaar geleden, dan heb ik al megasprongen hierin gemaakt. En door andere mensen hierbij te helpen, word ik er met mijn neus nog eens extra op gedrukt 😁
