Ik steek een dikke vinger op naar de ratrace waar we in zitten. Tegen alle “moetjes”, deadlines en meetings. Tegen verplichtingen waar ik helemaal geen zin in heb.
Ik heb er schijt aan om aan het zogenaamde “perfecte plaatje” te voldoen, dat in deze maatschappij als normaal wordt gezien.
Ik vertik het om nog langer mee te doen aan wat “sociaal wenselijk” is.
Nee, f*ck de ratrace. Ik ga mijn eigen weg.
Maakt mij dat een rebel, een rare, een vreemde eend, een weirdo…?
Nou, prima!
Want ik ben liever dat dan dat ik tegen mezelf in ga. Dat ik me anders voor doe dan ik ben. Dat ik mezelf verloochen. Dat ik van mezelf verwijderd raak en geen verbinding meer heb met mijn kern.
Want dat… Dat heb ik al een keer meegemaakt en leverde mij mijn persoonlijke hel op aarde, bestaande uit een depressie en een angststoornis.
Dus zeg ik HELL NO tegen de ratrace.
En een HELL YES tegen mezelf.
En ben ik maar die weirdo die met bomen staat te knuffelen, die gekke dansjes doet, die gigantisch vals zingt, die raar praat tegen haar huisdieren, die huppelt over straat, die samen met haar zoon fantasie monsters verslaat en unicorns verzamelt.
En dat is helemaal oké!
Ik wijk liever af van het zogenaamde “normaal” in deze maatschappij, want dan blijf ik trouw aan mezelf. En dat maakt mij vele malen gelukkiger.
So, I embrace my weirdness!
Ook klaar om uit de ratrace te stappen?
